“Why do we fall?” ( আমি কিয় পৰোঁ ?)

হলিউডৰ “বেটমেন বিগিনচ্” নামৰ জনপ্ৰিয় ছবিখনৰ শেষৰফালে নায়ক“ব্ৰুচ”ৰ বিশাল অট্টালিকাটো ছবিৰ খলনায়কৰ আক্ৰমণতসম্পূৰ্ণৰূপেবিধ্বস্তহয়আৰুসেইধ্বংসলীলাচাইউঠিছবিৰনায়কৰমন-প্ৰাণ সম্পূৰ্ণৰূপেভাগিপৰে৷ চৰমহতাশাতভুগিনায়কেতেওঁৰবিশ্বস্তসহকাৰীআলফ্ৰেডক কয়-“........I wanted to save Gotham. I failed.” ৷ক্ষন্তেকনিৰৱতাঅৱলম্ৱণকৰিযোগাত্মকদৃষ্টিভংগীসম্পন্নআলফ্ৰেডেনায়কব্ৰুচকপ্ৰশ্ন কৰিলে- “why dowe fall, Sir? ৷ আৰু তাৰ উত্তৰত তেওঁ নিজেই কৈ উঠিল- “……So that we can learn to pick ourselves up” ৷কেনে এটা অবিস্মৰণীয় সংলাপ !

সৰুতে চাইকেল চলাবলৈ শিকোঁতে বহুবাৰ চাইকেলৰ পৰা পৰিছিলোঁ৷ অকল ময়েই নহয়,আমি সকলোৱে পৰোঁ৷ এবাৰ চাইকেলৰ পৰা পৰিলোঁ ৷ ক্ষতস্থানত দৰব-পাতি সানি পুনৰ পিছদিনা চাইকেল চাইকেলখন বাহিৰলৈ উলিয়াই আনো৷ দেউতাই চাইকেলখন পিছফালৰ পৰা ধৰি থাকে আৰু কয় “চলা৷ মই ধৰি আছোঁ৷” এইবাৰ দুগুণ উৎসাহেৰে চাইকেল চলাবলৈ লওঁ৷ দেউতাই ধৰি থকালৈকে ঠিকেই চলালো৷ এৰি দিয়াৰ পিছমুহূৰ্ততে পুনৰবাৰ চাইকেলৰ পৰা পৰিলোঁ৷ আকৌ দুদিন বিশ্ৰাম ৷ তৃতীয়দিনা পুনৰ চাইকেল লৈ চোতালত হাজিৰ৷ সেইদিনা নেৰানেপেৰা চেষ্টা কৰিলোঁ৷ চাইকেলৰ হাফ-পেডেল মাৰি মাৰি গোটেই গাঁও ঘূৰি আহিলোঁ৷ সেইদিনা মই আছিলোঁ পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ সুখী মানুহ৷  এতিয়া মোৰ ভাৱ হয়- তিনি-চাৰিবাৰ চেষ্টাৰ অন্তত চাইকেল-চালনাৰ শিক্ষা লভি  যিমানখিনি সুখ আৰু আনন্দ লভিলোঁ, সিমানখিনি সুখ আৰু আনন্দ হয়তো মই নাপালোহেতেন যদিহে প্ৰথম চেষ্টাতেই চাইকেলখন চলোৱাৰ কায়দাটো শিকি পেলালোহেতেন৷

কিছুমান মানুহৰ জীৱনলৈ সাফল্য অতি সোনকাল আহে,আন কিছুমানে সাফল্যৰ সোৱাদ দুদিন দেৰিকৈ পায়৷ বিফলতা আৰু পৰাজয়লৈ যিসকল মানুহে ভয় নকৰে,বৰঞ্চ তাৰ পৰা শিক্ষা লয়, সেইসকল মানুহেহে প্ৰকৃত সুখ আৰু আনন্দৰ গৰাকী হয়৷ হাজাৰ ধুমুহা আৰু বৃষ্টিপাতেও তেওঁলোকৰ সপোনৰ ঘৰটোক উৰুৱাই নিব নোৱাৰে৷ তেওঁলোকৰ বিশ্বাস দুদিন পলমকৈ হ’লেও সফলতা তেওঁলোকৰ জীৱনলৈ আহিব৷ জীৱনত প্ৰকৃততেই সফল হ’বলৈ হ’লে নেৰানেপেৰা চেষ্টা আৰু অধ্যৱসায়ৰ যিমান আৱশ্যক সিমানেই আৱশ্যক আত্মবিশ্বাস আৰু যুঁজাৰু মানসিকতা৷ যিসকল মানুহে বিনাকষ্টেৰে আৰু বিনা প্ৰতিদ্বন্দ্বিতাৰে আকাশ চোৱাৰ দিবাস্বপ্ন দেখিছে,সেইসকলৰ সমান দুৰ্ভগীয়া ব্যক্তি আৰু ক’তো নাই৷ যিসকল মানুহে স্বকীয়তাক জলাঞ্জলি দি আন দহজনৰ কথামতে নিজৰ সপোন আৰু লক্ষ্যৰ অৱমাননা কৰিছে সেইসকলৰ সমান ভয়াতুৰ আৰু কোনো নাই৷ প্ৰতিজন মানুহৰে কিছুমান সপোন থাকে৷ কিন্তু সপোনবোৰ সাৰ্থক তেতিয়াহে হ’ব যেতিয়া আমি আমাৰ সপোনৰ পিছত দৌৰিম৷ বাটত হয়তো অনেক আহুকালৰ সমুখীন হ’ম আৰু তেতিয়া আমি মনত পেলাম আৰ্নেষ্ট হেমিংওৱেৰ সেইষাৰ উক্তি-“মানুহক ধ্বংস কৰিব পাৰি,কিন্তু পৰাস্ত কৰিব নোৱাৰি৷”

মোৰ আন এখন প্ৰিয় ছবি “pursuit of happiness”ৰ এটা সংলাপেৰে এই লেখাটোৰ সামৰণি মাৰিব খুজিছোঁ ৷ লগতে বাঞ্চা কৰিছোঁ-নিৰাশা আৰু হতাশাৰ ক’লীয়া ডাৱৰ ফালি অসমৰ আকাশত এজাক উজ্জ্বল তৰাৰ আৰ্বিভাৱ হওক যি ক্ৰমাৎ নিস্প্ৰাণ হৈ যাব ধৰা অসমক নতুন প্ৰাণ আৰু নতুন উদ্যমেৰে আলোকিত কৰিব ৷ “persuit of happyness” ছবিত পিতৃ ক্ৰিষ্টোফাৰ গাৰ্দেনে পুত্ৰ ক্ৰিষ্টোফাৰৰ মাজৰ কথোপকথন-

“hey,don’t ever let somebody tell you….You can’t do something. Not even me. All right?”

“All right”

“You got a dream.you gotta protect it. people can’t do something themselvesm they wanna tell you you can’t do it.if you want something, go get it.”