সাম্প্ৰতিক সময়ৰ ভ্ৰাম্যমানৰ নাটক

যোৱা বছৰত(২০১৫ বৰ্ষত) দুটা জনপ্ৰিয় নাট্যগোষ্ঠীয়ে মঞ্চস্থ কৰা দুখনমান নাটক চাই ভৱিষ্যতে ভ্ৰাম্যমানৰ নাটক নাচাওঁ বুলিয়েই সংকল্পবদ্ধ হৈছিলোঁ৷ পিছে ‘দুৰ্বলতা’ আৰু ‘আশা’—এই দুয়োটাই মিলি যোৱাবছৰৰ সেই সংকল্পটোক পৰাভূত কৰিলে৷ নাটকৰ প্ৰতি থকা ‘দুৰ্বলতা’ ; এখন ভাল নাটক চোৱাৰ ‘আশা’৷ সেয়ে গ’লোঁ, এক জনপ্ৰিয় নাট্যগোষ্ঠীৰ এখন ‘জনপ্ৰিয়’ নাটক চাবলৈ ৷

দুদিনমান আগতে চাই অহা এই নাটকখনে মোক দুখী কৰিলে৷ এনে এখন নাটক চাবলৈ যে ধনৰ খৰছ কৰিলোঁ, সময়ৰ খৰছ কৰিলোঁ-তাকে উপলব্ধি কৰি বেজাৰ লাগিল ৷ আজিকালি সংলাপৰ জৰিয়তে ব্যৱসায় কৰাৰ নব্য পৰম্পৰা এটা গঢ় লৈ উঠিছে৷ কোনো বিখ্যাত চিমেণ্ট কোম্পানী,কোনো জনপ্ৰিয় ধাৰাবাহিকৰ নাম সংলাপত সংযোজন কৰি নাট্যগোষ্ঠীবোৰে সেই বিশেষ কোম্পানীটোৰ প্ৰচাৰ আৰু প্ৰসাৰ কৰে৷ কিন্তু ব্যৱসায়িক স্বাৰ্থজড়িত এই কামবোৰে সেই বিশেষ দৃশ্যকেইটাৰ উপস্থাপন কৃত্ৰিম আৰু অস্বাভাৱিক কৰি তোলে, দৃষ্টিকটু কৰি তোলে৷ এইবোৰৰ জৰিয়তে এটা কথা প্ৰতিপন্ন হয় - দৰ্শকক উন্নত মানৰ নাট উপহাৰ দিয়াতকৈ তেওঁলোকে কোনো ব্যৱসায়িক গোষ্ঠীক সন্তুষ্ট কৰাতহে অধিক আগ্ৰহী৷ সেই তৃতীয় পক্ষক সন্তুষ্ট কৰিবলৈ তেওঁলোকে নাটকৰ মান,নাটকৰ সংলাপ,নাটকীয় উপাদানৰ লগত আপোচ কৰিবলৈও ইচ্ছুক৷ এইবোৰ হতাশাজনক কথা৷ নিজে সৃষ্টি কৰা বস্তুটোক প্ৰাণভৰি ভাল পাব নোৱৰা, প্ৰকৃত শ্ৰদ্ধা আৰু সন্মান যাঁচিব নজনা মানুহেহে এনে কাম কৰিব পাৰে৷

অসমৰ নাট্যগোষ্ঠীসকললৈ মোৰ বিনম্ৰ অনুৰোধ -আপোনালোকে অসমৰ ৰাইজক ভাল নাটক উপহাৰ দিয়ক৷ কিছুমান পাতল, গভীৰ দৃষ্টি নথকা নাটকীয় উপাদান সৃষ্টি কৰি অসমৰ ভ্ৰাম্যমান থিয়েটাৰৰ গৌৰৱোজ্জ্বল বৰ্ণময় ইতিহাসক উপলুঙা কৰিবলৈ চেষ্টা নকৰিব ৷ বৰ দোষণীয় কাম কৰা হ’ব৷ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়াছাৰেও নাটক লিখিছিল৷ সেৱাব্ৰত বৰুৱাইও নাটক লিখিছিল৷ হেমন্ত দত্তইও নাটক লিখিছিল৷ তেওঁলোকৰ নাটকত আজিৰ দৰে কাৰিকৰী কৌশলৰ প্ৰয়োগ নাছিল৷ দাক্ষিণাত্যৰ ছবিৰ আৰ্হিত একশ্যনৰ দৃশ্য নাছিল৷ তথাপিও তেওঁলোকৰ নাটক চাবলৈ দূৰ-দূৰণিৰ পৰা মানুহ আহিছিল,দুই-তিনিটা দৰ্শনী হৈছিল৷ তেখেতসকলৰ সেইসমূহ সৃষ্টিৰ মহত্ব স্মৰণ কৰি আজিও বহু লোকৰ মন ৰোমাঞ্চিত হৈ উঠে৷ আপোনালোকে তেনে পৰ্যায়ৰ নাটক সৃষ্টি কৰিব নোৱাৰেনে; যিখন নাটকৰ  কাহিনী,সংলাপ আৰু অভিনয়  দহ-বিশবছৰৰ পিছতো চৰ্চাৰ বিষয় হৈ থাকিব ?

আপোনালোকৰ নাটকসমূহত চিঞৰ-বাখৰ আৰু কোৰ্হালময় পৰিৱেশ কিয় এক অবিচ্ছেদ্য অংগ হৈ পৰিছে ? নাচ-গানৰ অত্যধিক সংযোজন কিহৰ বাবে? নাটকত সুস্থ হাস্যৰসৰ সংযোজন কৰাত আপত্তি কি ?  দৰ্শকক হঁহুৱাবলৈ গৈ কিছুমান বিকৃত কাৰবাৰ কিয় কৰিবলৈ লৈছে? অভিনেতাৰ দ্বাৰা কিছুমান বিকৃত আৰু অতি-নাটকীয় ভংগীমা উপস্থাপন কৰি আপোনালোকে অসমীয়া সমাজৰ বা মানৱ-জীৱনৰ কোনটো মৌলিক সমস্যাৰ  ওপৰত আলোকপাত কৰিব বিচাৰিছে?

আমাক ‘সমগ্ৰ অসমতে খলকনি তোলা’, ‘তীব্ৰ আলোড়ণ সৃষ্টি কৰা’ নাটক লাগে৷ কিন্তু সেই আলোড়ণ তোলা নাটকবোৰ,খলকনি তোলা নাটকবোৰ ‘ভাল’ হ’ব লাগিব৷

অত্যধিক মছলাৰে ৰন্ধা মাংসৰ তৰকাৰীখনে পেটৰ অপকাৰ কৰে৷ মাংস খোৱাৰ লোভ আৰু আঞ্জাৰ গোন্ধত আপোনপাহৰা হৈ মাংসৰ জোলেৰে ভাত খাই থাকোঁতে খাওঁতাজনে কথাটো দকৈ উপলব্ধি নকৰে৷ খাই উঠাৰ পিছত যেতিয়া তেওঁৰ পেটটো বিষাবলৈ আৰম্ভ কৰে,যেতিয়া তেওঁ গৈ দুদিন চিকিৎসালয়ত পৰি থাকিবলগীয়া হয় তেতিয়া তেওঁ হৃদয়ংগম কৰে যে-তেওঁ এটা ভুল কাম কৰিলে৷ অতিপাত মছলাৰে ৰন্ধা মাংসৰ আঞ্জাখন তেওঁ খাব নালাগিছিল ৷ আপোনালোকৰ নাটকবোৰতো মছলাৰ প্ৰয়োগ অত্যধিক হৈছে৷ এতিয়া নাটকত মছলা দিব নে নিদিয়ে, বা দিলে কিমান দিব-সেই পৰিমাণটো সোনকালে নিৰ্ণয় কৰিলে ৰাইজৰ উপকাৰ হ'ব৷ অন্যথা অত্যধিক মছলাৰে তৈয়াৰী এই নাটকবোৰ চাই চাই মানুহবোৰ এসময়ত বেমাৰী হ’বগৈ ৷ পেটৰ নহয়  মনৰ বেমাৰী ৷ মানুহক বেমাৰী কৰাটো ভ্ৰাম্যমান থিয়েটাৰৰ লক্ষ্য আৰু উদ্দেশ্য হ’ব পাৰে জানো ? হোৱা উচিত জানো ? কথাবোৰ দকৈ ভাবি চাবৰ হ’ল ৷